Er was in Madison's kritische beoordeling van de staatsregeringen een waarneembaar antidemocratisch ethos geworteld in de overtuiging dat de politieke populariteit een giftige chemie van appeasement en demagogie heeft gegenereerd die bevoorrechte populaire gril en kortetermijnbelangen ten koste van het publieke belang op lange termijn.
(There was in Madison's critical assessment of the state governments a discernible antidemocratic ethos rooted in the conviction that political popularity generated a toxic chemistry of appeasement and demagoguery that privileged popular whim and short-term interests at the expense of the long-term public interest.)
In zijn onderzoek naar de regeringen van de staat onthult Madison een scepsis over democratie, wat suggereert dat het nastreven van politieke populariteit vaak leidt tot schadelijke resultaten. Hij betoogt dat een dergelijke focus demagoguery bevordert en de neiging is om tegemoet te komen aan publieke grillen, die het echte publiek goed kunnen ondermijnen. Deze kritiek weerspiegelt de bezorgdheid dat regeren door populariteit een vluchtige belangen kan prioriteren boven duurzame maatschappelijke behoeften.
Het perspectief van Madison duidt op een overtuiging dat effectief bestuur niet overdreven moet worden beïnvloed door de verlangens van de massa. In plaats daarvan kampt hij een meer overwogen aanpak die verder kijkt dan onmiddellijke bevrediging, waar hij pleit voor beslissingen die de langetermijnbelangen van de gemeenschap dienen. Dit standpunt is een fundamenteel element in het begrijpen van de dynamiek van democratie en zijn potentiële valkuilen.