Voor Yossarian was het idee van wimpels als prijzen absurd. Er ging geen geld met hen mee, geen klassenrechten. Net als Olympische medailles en tennistrofeeën, waren ze alleen maar aangegeven dat de eigenaar iets voor niemand meer bekwaam had gedaan dan alle anderen.
(To Yossarian, the idea of pennants as prizes was absurd. No money went with them, no class privileges. Like Olympic medals and tennis trophies, all they signified was that the owner had done something of no benefit to anyone more capably than everyone else.)
In Joseph Heller's "Catch-22" beschouwt Yossarian het idee van wimpels als volkomen belachelijk. Hij beschouwt ze als symbolen zonder echte waarde, omdat ze geen monetaire beloning vergezellen of iemands sociale status verbeteren. In tegenstelling tot tastbare prestaties die voordelen bieden, lijken deze onderscheidingen triviaal en oppervlakkig.
Yossarian's reflectie op de aard van dergelijke prijzen onthult een kritiek op maatschappelijke waarden die prioriteit geven aan concurrentie boven zinvolle bijdragen. Voor hem duiden deze prijzen alleen aan dat iemand uitblonk in activiteiten die uiteindelijk weinig betekenis hebben voor het grotere goed, wat een ontkoppeling tussen succes en echte verdienste benadrukt.