Tegenwoordig moeten we kijken naar de stad Las Vegas, Nevada, als een metafoor van ons nationale karakter en aspiratie, het symbool een dertig voet-hoge kartonnen beeld van een gokautomaat en een koormeisje. Want Las Vegas is een stad die volledig is gewijd aan het idee van entertainment, en als zodanig verkondigt de geest van een cultuur waarin alle publieke discours in toenemende mate de vorm van entertainment aanneemt. Onze politiek, religie, nieuws, atletiek, onderwijs en handel zijn getransformeerd in symbolische adjuncten van showbusiness, grotendeels zonder protest of zelfs veel populaire kennisgeving. Het resultaat is dat we een volk zijn op het punt onszelf te amuseren.
(Today, we must look to the city of Las Vegas, Nevada, as a metaphor of our national character and aspiration, its symbol a thirty-foot-high cardboard picture of a slot machine and a chorus girl. For Las Vegas is a city entirely devoted to the idea of entertainment, and as such proclaims the spirit of a culture in which all public discourse increasingly takes the form of entertainment. Our politics, religion, news, athletics, education and commerce have been transformed into congenial adjuncts of show business, largely without protest or even much popular notice. The result is that we are a people on the verge of amusing ourselves to death.)
Las Vegas, Nevada, dient als een krachtig symbool dat onze nationale identiteit en ambities weerspiegelt, belichaamd door zijn extravagante beelden van entertainment, zoals een gigantische kartonnen gokautomaat. De stad vertegenwoordigt een cultuur die prioriteit geeft aan entertainment in alle aspecten van het leven, waar politiek, religie, nieuws, sport en onderwijs zijn samengevoegd met de entertainmentindustrie. Deze transformatie heeft plaatsgevonden met weinig weerstand of bewustzijn van het publiek.
Als gevolg hiervan loopt de samenleving het risico diepte te verliezen in het discours en wordt het overdreven gericht op entertainment. Dit fenomeen suggereert dat we misschien bezig zijn met zelfverdelingsgedrag dat ons zou kunnen leiden tot een staat van intellectuele achteruitgang, toepasselijk beschreven als amuserende onszelf tot de dood. Neil Postman waarschuwt voor deze trend en dringt er bij ons op aan de implicaties van onze entertainment-gedreven cultuur te erkennen.