Wij Amerikanen lijken alles te weten over de afgelopen vierentwintig uur, maar heel weinig van de afgelopen zestig eeuwen of de afgelopen zestig jaar.4
(We Americans seem to know everything about the last twenty-four hours but very little of the last sixty centuries or the last sixty years.4)
In Neil Postman's 'amuserende onszelf tot de dood', bekritiseert hij de staat van het Amerikaanse discours en benadrukt hij een betreffende trend waarbij de hedendaagse samenleving voornamelijk gericht is op onmiddellijke gebeurtenissen in plaats van historisch perspectief. Hij betoogt dat hoewel mensen worden overspoeld met informatie over recente gebeurtenissen, hun begrip van belangrijke historische contexten van eeuwen of zelfs decennia geleden opmerkelijk beperkt is. Deze onbalans in kennis kan leiden tot een oppervlakkig begrip van belangrijke sociale en politieke kwesties.
Postman benadrukt de gevaren van deze preoccupatie met het heden, wat suggereert dat het een cultuur bevordert die meer geïnteresseerd is in entertainment dan in serieus publiek discours. Zijn bewering weerspiegelt een bredere zorg dat burgers zonder een basis van de geschiedenis geen kritische denken missen die nodig is om zinvol bij de huidige gebeurtenissen te gaan, wat leidt tot een gevaarlijke cyclus van onwetendheid en terugtrekking van het democratische proces.
