We weigeren niet te onthouden; We vinden het ook niet precies nutteloos om te onthouden. In plaats daarvan worden we ongeschikt gemaakt om te onthouden. Want als het onthouden iets meer is dan nostalgie, vereist het een contextuele basis-een theorie, een visie, een metafoor
(We do not refuse to remember; neither do we find it exactly useless to remember. Rather, we are being rendered unfit to remember. For if remembering is to be something more than nostalgia, it requires a contextual basis-a theory, a vision, a metaphor)
In zijn boek 'Amusing onszelf tot de dood' bespreekt Neil Postman de complexiteit van het geheugen in de hedendaagse samenleving. Hij beweert dat hoewel mensen niet ronduit de handeling van het onthouden afwijzen, ze worden geconfronteerd met uitdagingen die het steeds moeilijker maken om zinvol met het verleden in contact te komen. Deze strijd komt voort uit een onvermogen om relevantie en context in herinneringen te vinden, wat leidt tot een oppervlakkige betrokkenheid bij historische gebeurtenissen.
Postman benadrukt dat het geheugen alleen maar nostalgie moet overstijgen, het een solide basis nodig heeft, zoals een leidende theorie of metafoor. Zonder deze contextuele ankers lopen onze herinneringen het risico trivialiseerd te worden en de capaciteit om van het verleden te leren afneemt. De handeling van het onthouden moet dus opnieuw worden gedefinieerd en opnieuw worden gecontroleerd om de betekenis ervan te behouden bij het vormgeven van ons begrip van de wereld.