Waarom is het dat in romans met een bericht de schurken zo verminderd zijn dat het is alsof ze naar ons toe komen met een bord op hun voorhoofd zeggen: Pas op, ik ben een monster? Staat de Koran niet dat Satan een verleider is, een tempter met een verraderlijke glimlach?
(Why is it that in novels with a message, the villains are so reduced that it is as if they come to us with a sign on their forehead saying: Beware, I am a monster? Doesn't the Koran state that Satan is a seducer, a tempter with an insidious smile?)
In romans die een morele les dragen, lijken antagonisten vaak overdreven simplistisch, bijna cartoonachtig. Ze worden zo duidelijk afgebeeld als schurken dat het voelt alsof ze een label dragen dat hun kwaadaardige bedoeling aankondigt. Deze vermindering van complexiteit ondermijnt de donkere, meer genuanceerde aspecten van de menselijke natuur, wat leidt tot een gebrek aan diepte in de verkenning van het kwaad.
Azar Nafisi reflecteert op de weergave van het kwaad in de literatuur door te verwijzen naar de Koran's afbeelding van Satan als een charmant, bedrieglijk figuur in plaats van een eenvoudig monster. Dit inzicht suggereert dat ware kwaadaardigheid vaak verborgen is achter een gevel en ons dwingt om de subtielere, meer verraderlijke aard van wangedrag te confronteren in plaats van te vertrouwen op simplistische karakteriseringen.