Waarom stel je je geen toespraak met een pompoen voor? Waarom zou je je niet voorstellen om te rijden met een vriendelijke pompoen, een metgezel die tenslotte niet terug zou antwoorden; Wie zou het eens zijn met alles wat je zei, en zou aan het einde van de dag op je bord verschijnen als een laatste gebaar van vriendschap?
(Why not imagine a talk with a pumpkin? Why not imagine going off for a drive with a friendly pumpkin, a companion who would not, after all, answer back; who would agree with everything you said, and would at the end of the day appear on your plate as a final gesture of friendship?)
In "The Woman Who Walked in Sunshine" door Alexander McCall Smith, moedigt de auteur lezers aan om fantasierijke gesprekken te omarmen, zelfs met levenloze objecten zoals pompoenen. Dit grillige idee suggereert dat het aangaan van een vriendelijke pompoen op een drive een uniek, geruststellend gezelschap kan bieden. De pompoen, stil en aangenaam, symboliseert een niet-oordelende aanwezigheid die een onbelemmerde expressie mogelijk maakt.
Dit speelse scenario benadrukt de vreugde van creativiteit en de therapeutische aard van denkbeeldige dialogen. De finaliteit van de reis van de pompoen, eindigend op je bord, weerspiegelt het idee van gezelschap door gedeelde ervaringen. Op deze manier dient de pompoen als een herinnering aan de eenvoudige, maar diepgaande, aard van vriendschap, die de heerlijke met de bitterzoet combineert.
