Rozpacz tylko zwiększyła moją tęsknotę i sympatię oraz rozpaliłem tęsknoty i smutki w moim sercu. Jak szybko desperacka miłość zamienia się w rewolucję w życiu. Czy nie jest to kpina z nas, że zostaliśmy stworzeni na całe życie, a potem nie lubimy tego?
(Despair only increased my yearning and fondness, and ignited longings and sorrows in my heart. How quickly desperate love turns into a revolution in life. Isn't it a mockery of us that we were created for life and then we are prevented from it?)
Cytat odzwierciedla temat niespełnionego pożądania i głębokie zawirowania emocjonalne. Mówca wyraża, w jaki sposób uczucie rozpaczy może nasilać swoją miłość i tęsknotę, przekształcając osobiste cierpienie w namiętne dążenie do zmian. Podkreśla to złożony związek między miłością a rozpaczą, sugerując, że głębokie emocje mogą wywołać pragnienie rewolucji i głębszego uznania dla życia.
Ponadto cytat pyta ironia istnienia, w której powstają istoty, aby w pełni doświadczyć życia. To ujawnia walki, przed którymi stoją ludzie, w obliczu przeszkód, które uniemożliwiają im realizację ich prawdziwego potencjału i spełnienie ich pragnień. Wspraczeni między miłością, tęsknotą i zmaganiami życia jest głównym problemem w narracji Mahfouza, ilustrując sprzeczności ludzkiej.