Powiedział sobie, że może przetrwać tylko poprzez szaleństwo. Tylko szaleństwo może pomieścić wiarę i niedowierzanie, chwałę i wstyd, miłość i oszustwo, uczciwość i kłamstwa. Co do umysłu, jak może znieść to dziwne życie? Jak najjaśniejsze gwiazdy mogą zabłysnąć, gdy trzymają się na czubku głowy w błocie?!
(He told himself that he could only survive through madness. Only madness can accommodate faith and disbelief, glory and shame, love and deception, honesty and lies. As for the mind, how can it bear this strange life? How can the brightest stars shine when they are stuck up to the top of their heads in the mud?!)
Bohater zastanawia się nad paradoksami życia, co sugeruje, że prawdziwe przetrwanie może zależeć od przyjęcia szaleństwa. To szaleństwo pozwala na współistnienie kontrastujących emocji i przekonań, takich jak wiara i wątpliwości oraz uczucia chwały obok wstydu. Złożoność ludzkiego doświadczenia są zbyt przytłaczające, aby tylko rozumować, aby uchwycić, co skłoniło postać do zakwestionowania ważności racjonalnej myśli w chaotycznym egzystencji.
Zdjęcia gwiazd zagłębionych w błoto służą ilustrowaniu walki między potencjalną wielkością a surową rzeczywistością. Pomimo błyskotliwości, która istnieje, okoliczności zewnętrzne mogą utrudniać świecić. Ta metafora podkreśla napięcie między aspiracjami a obciążeniami życia, które ograniczają prawdziwe wyrażanie i spełnienie.