Cytat odzwierciedla głębokie uczucia izolacji i rozpaczy doświadczania przez osobę, która czuje się jak wieczny z zewnątrz w świecie naznaczonym przemijaniem i stratą. Narrator zmaga się z ciągłym cyklem życia i śmierci, świadkiem bliskich przychodzących i odchodzących, podczas gdy pozostają obcy dla siebie i innym. Ich życie wydaje się nieustannym lotem z jednego miejsca do drugiego, co powoduje głębokie poczucie szaleństwa i tęsknota za ucieczką od bólu istnienia.

Ponieważ cykl trwa z każdym nowym pokoleniem, narrator podkreśla emocjonalne pobyt rodzicielstwa i nieuchronność separacji. Pomimo życia dzieci, czują się zmuszeni do ucieczki, co prowadzi do bólu serca zarówno dla siebie, jak i ich rodziny. This sense of disconnection creates a condition of eternal exile, where no true bond or sense of belonging can be formed, leaving the narrator devoid of interest or emotional ties, forever trapped in a state of longing and solitude.