Cytat z „Haraafish” Naguiba Mahfouza odzwierciedla głęboki dyskomfort wynikający z długotrwałego oczekiwania. Podkreśla, jak krótkie oczekiwanie może wydawać się uciążliwe, wskazując na pomysł, że jeśli życie zostanie zredukowane do niekończącego się oczekiwania, staje się źródłem pustki i rozpaczy. Ten sentyment zwraca uwagę na ludzkie doświadczenie tęsknoty i walkę o znalezienie sensu w obliczu stagnacji.

Mahfouza rezonują z koncepcją czasu i istnienia, sugerując, że podczas oczekiwania może być krótkie, istnienie określone wyłącznie przez oczekiwanie może prowadzić do poczucia daremności. Cytat wywołuje, jak ludzie radzą sobie z okresami bezczynności i koniecznością celu w życiu. To przedstawienie zachęca czytelników do refleksji nad ich relacjami z czasem i znaczeniem pełnego życia, a nie tylko trwałego okresu oczekiwania.