Przez całe życie żyłem w domniemaniu, że nie było istnienia poza ... Ciało, moment bycia żywym ... więc nic. Szukałem w przesądach ... ale nic nie było. Potem usłyszałem dźwięk własnego życia, który mnie opuszcza. To było takie ... delikatne. Żałowałem, że nie zwróciłem uwagi. Potem wierzyłem w mądrość tego, co przede mną znaleźli inni mężczyźni ... Widziałem, że te proste rzeczy mogą być prawdą ... Nigdy nie chciałem w nich wierzyć, ponieważ lepiej było walczyć z moją bitwą. Możesz wierzyć w coś bez narażania ciężaru własnego istnienia.
(All my life I had lived on the presumption that there was no existence beyond... flesh, the moment of being alive... then nothing. I had searched in superstition... But there was nothing. Then I heard the sound of my own life leaving me. It was so... tender. I regretted that I had paid it no attention. Then I believed in the wisdom of what other men had found before me... I saw that those simple things might be true... I never wanted to believe in them because it was better to fight my own battle. You can believe in something without compromising the burden of your own existence.)
Narrator zastanawia się nad życiem spędzonym na kwestionowaniu istnienia poza życiem fizycznym, początkowo czując, że po śmierci nic nie było. To poszukiwanie znaczenia doprowadziło do polegania na przesądach, ostatecznie okazało się puste. Jednak, gdy narrator doświadcza łagodnego odejścia życia, nastąpi zmiana, co wywołuje ponowną ocenę przekonań i uznanie mądrości znalezionych w prostocie spostrzeżeń innych.
Ta realizacja wywołuje poczucie żalu za zignorowanie tych prawd na korzyść osobistych walk. Narrator uznaje, że przyjęcie przekonań nie zmniejsza indywidualnej podróży i przyznaje, że zrozumienie mądrości innych może współistnieć z osobistą egzystencją bez poświęcania własnych bitew.