Wszystkie historie dobiegają końca. Ten moment, w którym wzdychamy i zamykamy książkę, być może usiądź na krześle i opuść dłoń nad okładką, spotyka się z quiksotycznymi emocjami. Z jednej strony jesteśmy zadowoleni, jeśli autor z powodzeniem związał luźne końce, zmienił niezapomniane zdanie i nagrodził moralny wybór bohatera pragnieniem jego serca. Jednak jesteśmy również zasmuceni, że przygoda się skończyła. Czasami, gdy widzimy, że pozostało nam tylko kilka stron, zwalniamy, delektąc się każdym słowem, powstrzymując
(All stories come to an end. That moment when we sigh and close the book, perhaps sit back in our chair and rest our palm over the cover, is met with quixotic emotions. On the one hand, we're satisfied if the author successfully tied up loose ends, turned a memorable phrase and rewarded the hero's moral choice with his heart's desire. Yet we're also saddened that the adventure is over. Sometimes when we see that we only have a few pages left we slow down, savoring each word, staving off the)
Każda historia ostatecznie wychodzi na swój wniosek, co prowadzi do słodko -gorzkiego momentu dla czytelników. Kiedy kończymy książkę, doświadczamy mieszanki satysfakcji i smutku. Jeśli autor umiejętnie rozwiązał fabułę i zaoferował postaciom zasłużone zakończenia, możemy poczuć zadowolenie. Jednak uświadomienie sobie, że podróż jest nadmierna, często sprawia, że nas tęskni, chcąc kontynuować przygodę.
Ta dualność emocji staje się szczególnie wyraźna, gdy zbliżamy się do ostatecznych stron, często zachęcając nas do zatrzymania. Możemy celowo czytać wolniej, aby rozkoszować się językiem i głębią, zanim niechętnie zamkniemy książkę. Takie momenty obejmują złożone uczucia związane z końcem narracji, podkreślając głębokie historie wpływu na nas.