W powieści Josepha Hellera „Catch-22” postać rejestruje absurdalność i daremność wojny poprzez metaforę leżącego i stopniowego umierania. To zdanie odzwierciedla poczucie rezygnacji z okolicznościami życia i zmagań, przed którymi stoją żołnierze. Podkreśla, w jaki sposób odczłowieczające skutki wojenne prowadzą jednostki do poczucia bezsilnego i oddalonego od własnego istnienia.

Cytat sugeruje, że pod chaotyczną powierzchnią życia wojskowego istnieje podstawowa akceptacja rozpaczy. Przejmująco przekazuje mentalne i emocjonalne żniwo, które wojna przyjmuje jednostki, podkreślając walkę nie tylko przeciwko zewnętrznym wrogom, ale także przeciwko ich własnym zagrożeniom egzystencjalnym.