I nie mów mi, że Bóg działa w tajemniczy sposób, Yossarian kontynuował, pędząc nad jej sprzeciwem. Nie ma w tym nic tajemniczego. On w ogóle nie pracuje. On gra. Albo zapomniał o nas wszystko. O tym jest to rodzaj Boga, o którym rozmawiasz - wiejski bumpkin, niezdarny, bunglujący, bezduszny, zarozumiały, nieokrzesany nasiona siana.
(And don't tell me God works in mysterious ways, Yossarian continued, hurtling on over her objection. There's nothing so mysterious about it. He's not working at all. He's playing. Or else He's forgotten all about us. That's the kind of God you people talk about - a country bumpkin, a clumsy, bungling, brainless, conceited, uncouth hayseed.)
W „Catch-22” Yossarian wyraża niezadowolenie z pojęcia boskiego planu, krytykując ideę, że Bóg działa w tajemniczy sposób. Twierdzi, że jeśli istnieje Bóg, jest albo obojętny na ludzkie cierpienie, albo po prostu bawi się życiem ludzi bez względu na ich walki. Odzwierciedla to głębokie poczucie frustracji i rozczarowania tradycyjnymi przekonaniami religijnymi.
Pogląd Yossarian charakteryzuje Boga jako nieostrożną postać, odrzucając powszechną wiarę w współczujące bóstwo. Uważa Boga jako niekompetentne i niezaangażowane, porównując go do głupich, nieskomplikowanych rustykalnych. Ta perspektywa podkreśla absurdalność i chaos otaczającego go świata, ujawniając głębokie poczucie egzystencjalnego niepokoju pośród horrorów wojny.