A kiedy umrę, wszystkie wspomnienia z własnego życia pójdą ze mną do grobu, Bóg chce, a Dick nigdy nie będzie musiał na nich patrzeć. A jego dzieci nigdy nie będą wiedzieć, jakie było moje życie. Nie wiedzą nic o zgrzytaniu kamieni i leżeniu spania w czymś, co było jak trumna, bycie głodnym i zawstydzonym przez cały dzień i noc i bicie przez nauczyciela, który nie mógł się napisać i pewny, że zachowałeś swój umysł tak pusty, że wcale nie miałeś myśli. I to właśnie dla nich zrobiłem, to jest mój dar dla nich i dla wszystkich ich dzieci, więc nie rozmawiaj ze mną o byciu twardym.
(And when I die all the memories of my own life will go to the grave with me, God willing, and Dick will never have to look back at them. And his children will never even know what my life was like. They'll know nothing of grinding stones and lying down to sleep in what felt like a coffin and being hungry and ashamed all day and night and being beaten by a teacher who couldn't write himself and being sure you kept your mind so empty that you had no thoughts at all. And that's what I've done for them, that's my gift to them and to all their children ever after, so don't talk to me about being hard.)
W tym przejmującym fragmencie „możliwego życia” mówca zastanawia się nad nieuchronnością śmierci i ulotną naturą osobistych wspomnień. Wyrażają pragnienie swoich zmagań i bolesnych doświadczeń, aby pozostać ukryte przed potomkami. Mówca jest zdeterminowany, że ich cierpienie, które obejmuje poczucie głodu, wstydu i surowej dyscypliny błędnego wychowawcy, nie zniszczy życia tych, którzy za nimi podążają. Ten bezinteresowny akt ochrony jest przedstawiany jako ich dziedzictwo, prezent dla przyszłych pokoleń.
Nacisk mówcy na utrzymanie swoich trudności sekret podkreśla szerszy temat obciążeń osobistej. Odrzucają pogląd, że te próby definiują siłę, zamiast tego wybierając priorytetowo priorytety emocjonalne samopoczucie swoich bliskich. Ich refleksje ujawniają głębokie poczucie ofiary i intensywne pragnienie ochrony swoich dzieci przed bliznami z przeszłości, ostatecznie pozwalając im swobodę tworzenia własnego życia nieobciążonego przez odziedziczony ból.