A kiedy umrę, wszystkie wspomnienia z własnego życia pójdą ze mną do grobu, Bóg chce, a Dick nigdy nie będzie musiał na nich patrzeć. A jego dzieci nigdy nie będą wiedzieć, jakie było moje życie. Nie wiedzą nic o szlifowaniu kamieni i byciu głodnym i zawstydzonym przez cały dzień, bicie przez nauczyciela, który nie mógł się napisać i pewny, że utrzymywałeś umysł tak pusty, że w ogóle nie miałeś myśli. I to właśnie dla nich zrobiłem, to jest mój dar dla nich i dla wszystkich ich dzieci, więc nie rozmawiaj ze mną o byciu twardym.
(And when I die all the memories of my own life will go to the grave with me, God willing, and Dick will never have to look back at them. And his children will never even know what my life was like. They'll know nothing of grinding stones and being hungry and ashamed all day and being beaten by a teacher who couldn't write himself and being sure you kept your mind so empty that you had no thoughts at all. And that's what I've done for them, that's my gift to them and to all their children ever after, so don't talk to me about being hard.)
Mówca zastanawia się nad nieuchronnością ich wspomnień, które zanikają, wyrażając życzenie ich przeszłych walk i cierpień, aby pozostać nieznane przyszłym pokoleniom. Opisują życie pełne trudności, w tym głód, wstyd i trudne traktowanie, ale wierzą, że ten ciężar jest czymś, z czego udało się ochronić swoich potomków. Pomysł pozostawiania spuścizny bólu spotyka się z rozdzielczością, ponieważ mówca jest dumny z tego, że udziela życia wolnych od tych wspomnień.
Ta perspektywa podkreśla pojęcie poświęcenia i odporności. Konfrontując się z własnymi trudnymi doświadczeniami, mówca uważa, że stworzył bezpieczniejszą, pełną nadziei przyszłość dla Dicka i jego dzieci. Odrzucają wszelkie pojęcie o ich życiu postrzeganym jako surowe, ponieważ postrzegają tę walkę jako niezbędną część ochrony następnego pokolenia. Akt umożliwiający pozostanie pochowany ich próba odzwierciedla chęć zapewnienia lepszej ścieżki do przodu.