Jak zwykle ratuje swoją żonę na koniec. Opiera się na lasce i patrzy na nagrobek i myśli o wielu rzeczach. Irys cukierek. Myśli o Taffy. Uważa, że teraz wyciągnąłoby to zęby, ale i tak je zjadłby, gdyby oznaczało to zjedzenie z nią.
(As usual, he saves his wife's for last. He leans on the cane and he looks at the headstone and he thinks about many things. Taffy. He thinks about taffy. He thinks it would take his teeth out now, but he would eat it anyhow, if it meant eating it with her.)
Bohater zastanawia się nad swoim życiem podczas wizyty w grobie, ratując nagrobek żony na koniec, co oznacza dla niego jego znaczenie. Używa swojej laski do wsparcia, wskazując na swoją fizyczną słabość, ale jego umysł wędruje do miłego wspomnień o przeszłości i słodyczy nostalgii.
Jednym ze szczególnych wspomnień jest jego tęsknota za Taffy, ucztę, którą kojarzy z szczęśliwszymi czasami spędzonymi z żoną. Pomimo myśli, że powoduje to teraz dyskomfort, wyraża chęć znowu znieść to, aby ponownie z nią dzielić się tym doświadczeniem, pokazując jego głęboką miłość i tęsknotę za połączeniem.