W „Palace of Desire” Naguib Mahfouz bada złożoną naturę piękna, opisując ją zarówno jako źródło głębokich emocji, jak i intensywny popęd w ludzkim duchu. Piękno wyzwala głęboką reakcję w sercu, przywołując ból i tęsknotę, jednocześnie napełniając życie energiczną witalnością. Ta dualność ilustruje, w jaki sposób piękno może być zarówno podnoszące na duchu, jak i dręcząc, odzwierciedlając skomplikowaną grę uczuć, które inspiruje.

Ponadto dążenie do piękna jest przedstawiane jako namiętna podróż podejmowana przez duszę. Sugeruje nieustępliwe zadanie, które prowadzi Ducha w kierunku wyższych aspiracji, symbolizowanych przez niebo. Mahfouz oddaje esencję tego pościgu, podkreślając, że sama pościg jest wypełniony zapałem i intensywnością, ilustrując, jak piękno motywuje jednostki do aspirowania do wielkości i transcendencji.