Brytyjski kaznodzieja Charles Spurgeon, który żył w latach 1834–1892, podkreślił ideę, że ci, którzy są głęboko pielęgnowani przez Boga, są najszczęśliwszymi jednostkami, jakie można spotkać. Jego przekonanie podkreśla związek między boską miłością a osobistą radością, sugerując, że satysfakcjonujący związek z Panem przynosi ogromne szczęście. Perspektywa Spurgeona podkreśla pogląd, że prawdziwe zadowolenie jest zakorzenione w duchowym samopoczuciu.

W książce „Szczęście” Randy Alcorn ten sentyment jest powtórzony, co sugeruje, że radość doświadczana przez ukochanych przez Pana jest niezrównana. Alcorn rozszerza cytat Spurgeona, badając głębsze aspekty szczęścia, wskazując, że wynika on z głębokiego zrozumienia i związku z Bogiem. Ta przedstawienie łączy szczęście z duchową podróżą, w której świadomi ich boskiej miłości istnieją w stanie radości i spełnienia.