Ale czy sprawdzimy, co widzimy poza? poszedł dalej. Proszę, po tym… Elspeth pomyślał: Mam szczęście. Jestem żonaty z mężczyzną, który mówi po tobie. Jak to jest szczęśliwe? I pomyślała o przyjacielu, który nawet nie miał męża, chociaż bardzo miałaby ukochaną osobę i jak jej życie się zmieniło, byłoby doskonałe, gdyby miała kogoś, kto powiedział: Please, po ciebie, a nawet przez jeden Kto nawet tego nie powiedział, kto nic nie powiedział. Błogosławię cię, kochanie, pomyślała. I dziękuję za to: za ten dom, za nasze małżeństwo, dla naszych trzech chłopców, za zadanie powiedzenia po tobie.
(But shall we inspect what we see beyond? he went on. Please, after you… Elspeth thought: I am so fortunate. I am married to a man who says Please, after you. How fortunate is that? And she thought of a friend who did not even have a husband, although she dearly would have loved one, and how her life would be transformed, would be made perfect, if she had one who said, Please, after you or indeed by one who did not even say that, who said nothing, in fact. Bless you, my darling, she thought. And thank you for this: for this house, for our marriage, for our three boys, for bothering to say Please, after you.)
Elspeth zastanawia się nad swoim szczęściem w swoim małżeństwie, szczególnie doceniając uprzejmą naturę męża, przykładem jego powiedzenia: „Proszę, za tobą”. Ten prosty gest oznacza jego szacunek i troskliwość, którą głęboko ceni. W swojej kontemplacji Elspeth kontrastuje z przyjacielem, który tęskni za towarzystwem, podkreślając, jak miły partner może zmienić życie swojej przyjaciółki. Uznaje, że nawet niewielki akt uprzejmości może mieć głęboki wpływ na poczucie szczęścia i spełnienia.
Czując się wdzięczny, Elspeth nie...