Ale miała teraz okazję naprawić wszystko, przynajmniej dla swojej córki. Być może zrobiła wiele rzeczy źle, ale decyzja o oddaniu dziecka byłaby jedynym odpowiedzialnym, bezinteresownym aktem jej życia. To była najlepsza rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiła. Ale to było najgorsze.
(But she had the chance now to make things right, at least for her daughter. She may have done a lot of things wrong, but the decision to give up her child would be the one responsible, unselfish act of her life. It was the best thing she'd ever done. But it felt like the worst.)
Postać zastanawia się nad swoim życiem i wyborami, które dokonała, szczególnie najważniejsza: rezygnacja z córki. Przyznaje, że chociaż popełniła wiele błędów, decyzja ta wyróżnia się jako odpowiedzialny akt pochodzący z miejsca bezinteresowności. Zostało to zrobione z zamiarem zapewnienia lepszej przyszłości jej dziecku.
Pomimo uznania tego działania za najlepszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobiła, przynosi jej ogromny ból i żal. Sprzeczne emocje podkreślają złożoność jej doświadczenia, w którym robienie tego, co jest odpowiednie dla kogoś innego, może również prowadzić do głębokiego osobistego smutku.