Chisfield spojrzał prosto przed nim. Nie czuł się już samotny, gdy znów maszerował w szeregach. Jego stopy pokonały ziemię w czasie innymi stopami. Nie musiałby myśleć, czy iść w prawo, czy w lewo. Robiłby tak, jak inni.
(Chrisfield looked straight ahead of him. He did not feel lonely any more now that he was marching in ranks again. His feet beat the ground in time with the other feet. He would not have to think whether to go to the right or to the left. He would do as the others did.)
Chisfield znalazł pociechę w koleżeństwie innych żołnierzy, gdy maszerowali zgodnie. Powtarzający się rytm ich śladów przyniósł mu poczucie przynależności, rozwiewając jego poprzednie uczucia samotności. W tym kolektywnym ruchu poczuł ulgę od ciężaru podejmowania decyzji, obejmując prostotę podążania za główną grupą.
To doświadczenie pozwoliło Chisfieldowi poddać się dynamice grupy, w której indywidualne myśli i wybory zostały przyćmione przez wspólny cel i dyscyplinę życia wojskowego. Akt marszu razem reprezentował powrót do połączenia i wiarygodności wśród chaosu wojny.