Budynki i kształty bez konturu leciały blisko niego bez hałasu, zużyte niewłaściwie na powierzchni silnej, ponadczasowej fali.
(Buildings and shapes without contour were flying near him without noise, worn implacably on the surface of a strong, timeless wave.)
W „Catch-22” Josepha Hellera znajduje się żywe wyobrażenia o surrealistycznych budynkach i nieokreślonych kształtach, które cicho ślizgają się wokół bohatera. Struktury te, pozbawione wyraźnych kontur, przekazują poczucie dezorientacji i absurdalność doświadczeń bohaterów podczas wojny. Brak dźwięku podkreśla niesamowitą i marzycielską jakość środowiska.
Pojęcie tych kształtów przenoszonych przez potężną, wieczną falę sugeruje przytłaczającą siłę, która kształtuje otaczające ich wydarzenia, podkreślając tematy nieuchronności i daremność bohaterów. Te obrazy oddaje esencję świata, w którym chaos wojny zniekształca rzeczywistość, pozostawiając zaangażowanych osób zagubionych i dryfujących.