Clevinger naprawdę myślał, że ma rację, ale Yossarian miał dowód, ponieważ nieznajomi nie wiedział, że zastrzelił go z armatami za każdym razem, gdy przyleciał w powietrze, aby zrzucić na nich bomby, i wcale nie było to zabawne. A jeśli nie było to zabawne, było wiele rzeczy, które nie były jeszcze zabawniejsze. Nie było nic zabawnego w życiu jak tyłek w namiocie w fortepianie między grubymi górami za nim i spokojnym niebieskim morzem z przodu, które mogło przełknąć osobę z skurczem w migotaniu oka i wysłać go z powrotem na brzeg trzy dni później, wszystkie opłacone, rozdęte, niebieskie i żużerowe, woda wyczerpująca się przez oba zimne nosre.
(Clevinger really thought he was right, but Yossarian had proof, because strangers he didn't know shot at him with cannons every time he flew up into the air to drop bombs on them, and it wasn't funny at all. And if that wasn't funny, there were lots of things that weren't even funnier. There was nothing funny about living like a bum in a tent in Pianosa between fat mountains behind him and a placid blue sea in front that could gulp down a person with a cramp in the twinkling of an eye and ship him back to shore three days later, all charges paid, bloated, blue and putrescent, water draining out through both cold nostrils.)
W narracji Clevinger mocno wierzy w swoją perspektywę, podczas gdy Yossarian przeciwdziała to niezaprzeczalnym dowodom otaczającej ich absurdu. Nieznajomi, uzbrojeni w armaty, kierują się do Yossarian za każdym razem, gdy wchodzi w powietrze, aby wypełnić swoje misje bombowe, ilustrując niebezpieczeństwa wojny i kwestionując poczucie sprawiedliwości Clevingera. Podkreśla to chaotyczną i zagrażającą życiu sytuację, w której się znajdują, podkreślając, że humor często związany z wojną jest wyraźnie niewłaściwy.
Istnienie Yossariana jest przedstawione jako ponure, żyjące w namiocie otoczonym zniechęcającymi górami i zwodniczo spokojnym morzem, które stanowi śmiertelne zagrożenie. Obrazy morza potencjalnie go przełknęły i zwracające go w groteskowym stanie podkreśla surową rzeczywistość ich środowiska. W takich warunkach nie ma nic zabawnego w walce o przetrwanie, a tekst oddaje tragiczny absurdalność wojny, w której humor zanika w obliczu prawdziwego niebezpieczeństwa i rozpaczy.