Clevinger był kłopotliwym i mądrym facetem. Porucznik Scheissskopf wiedział, że Clevinger może spowodować jeszcze więcej kłopotów, gdyby nie patrzył. Wczoraj byli to oficerowie kadetów; Jutro może to być świat. Clevinger miał umysł, a porucznik Scheissskopf zauważył, że ludzie z umysłami czasami stawali się dość mądrzy. Tacy ludzie byli niebezpieczni, a nawet nowi oficerowie kadetów, których Clevinger pomógł w urzędowaniu, chętnie złożyli potępiające zeznania przeciwko niemu. Sprawa przeciwko Clevinger była otwarta i zamknięta. Brakowało go tylko coś, czym można go obciążać.
(Clevinger was a troublemaker and a wise guy. Lieutenant Scheisskopf knew that Clevinger might cause even more trouble if he wasn't watched. Yesterday it was the cadet officers; tomorrow it might be the world. Clevinger had a mind, and Lieutenant Scheisskopf had noticed that people with minds tended to get pretty smart at times. Such men were dangerous, and even the new cadet officers whom Clevinger had helped into office were eager to give damning testimony against him. The case against Clevinger was open and shut. The only thing missing was something to charge him with.)
Clevinger jest przedstawiany jako problem, który ma zapalony intelekt, co czyni go zagrożeniem w oczach porucznika Scheisskopfa. Porucznik zdaje sobie sprawę, że spryt Clevingera może prowadzić do potencjalnych niepokojów, nie tylko wśród innych kadetów, ale być może na szerszą skalę. Taka inteligencja u jednostek często przyciąga kontrolę i strach, szczególnie z osób u władzy. Obserwacje porucznika Scheissskopfa wskazują na uznanie, że inteligentni ludzie mogą zakwestionować status quo, co czyni je niebezpiecznymi w hierarchicznym środowisku.
Pomimo wyraźnej wrogości wobec Clevingera, szczególnie od funkcjonariuszy kadetów, których asystował, wydaje się, że brakuje mu konkretnych zarzutów. Chociaż funkcjonariusze chętnie go dyskredytują, brak solidnych dowodów podkreśla trudności w radzeniu sobie z wywrotowymi zachowaniami w ramach biurokratycznej struktury. Ta sytuacja odzwierciedla absurdalność i ironię charakterystyczną narracji w „Catch-22”, w której system stara się uzasadnić swoje działania przeciwko osobom, które zagrażają jej autorytecie.