Postanowiła postawić przędzę, aby ją użyć, a ona wściekle prawiała, płakała, płakała i wylała się, aż wczesnym rankiem skończyła kołdrę i rzuciła ją na siebie. To nie było przydatne. Ani tej nocy, ani wielu innych, gdy żył, nie było w stanie kontrolować zimna.
(She decided to put the yarn to use instead of wasting it and she furiously wove and cried, and cried and wove, until in the early morning she finished the quilt and threw it over herself. It was of no use. Neither that night nor many others while he lived was he able to control the cold.)
W „Like Water For Chocolate” postać decyduje się na zmianę przeznaczenia niektórych przędzy, zamiast pozwolić jej marnować. Pokonana przez swoje emocje angażuje się w szalony proces tkania, kierując swój smutek w tworzenie kołdry. Ten akt służy zarówno jako wyraz jej żalu, jak i odwrócenie uwagi od jej bólu.
Pomimo jej wysiłków i głębokich emocjonalnych inwestycji w kołdrę ostatecznie nie zapewnia ciepła i komfortu, którego szuka. Kołdra nie łagodzi emocjonalnego chłodu, które wisi nad jej życiem, ilustrując daremność próby łatania nad głębokim bólem serca. Jej walka o radzenie sobie pozostaje nierozwiązana, odzwierciedlając złożoną wzajemne oddziaływanie miłości, straty i tęsknoty w narracji.