Wydawała się mu tak piękna, tak uwodzicielska, tak różni się od zwykłych ludzi, że nie rozumiał, dlaczego nikt nie był tak poruszony, jak przez niego pieśń kastanetowych jej pięt na bruku ulicy, ani dlaczego serca nie pobiło pośpiechu do westchnień z jej falowników, ani dlaczego nikt nie oszalał z miłością pod pieszczotą włosów, lotu dłoni, złota jej uśmiechu.
(She seemed to him so beautiful, so seductive, so different from common people that he did not understand why no one was as moved as he was by the castanet song of her heels on the cobblestones of the street, nor why hearts did not beat not the rush to the sighs of her ruffles, nor why no one went mad with love under the caress of her hair, the flight of her hands, the gold of her smile.)
Narrator opisuje głębokie piękno i urok kobiety, podkreślając, jak wyjątkowo urzeka jest w porównaniu do zwykłych ludzi. Bohater odczuwa głęboką emocjonalną reakcję na jej obecność, szczególnie podkreśloną przez dźwięk jej obcasów na bruku, który wydaje się wywoływać bogatą gobelin uczuć, których inni wokół niego nie dostrzegają. Ta różnica w percepcji podkreśla jego izolację w jego zauroceniu.
Zestawienie jego uczuć wobec obojętności otaczających go ludzi ilustruje głębię jego miłości i podziwu. Zastanawia się, dlaczego nikt inny nie podziela swoich intensywnych reakcji na jej rysy, takie jak jej włosy i uśmiech, wzmacniając ideę, że prawdziwa miłość może być samotnym doświadczeniem. Bogactwo jego emocji maluje żywy obraz niezwykłego związku, który istnieje w przeciwieństwie do otaczającego go świata.