Pięć jest bardzo dobre, Milo, zauważył z entuzjazmem, szpiegując promień nadziei. To wynika z prawie jednej misji bojowej co dwa miesiące. Założę się, że twoja suma nie obejmuje nawet czasu, w którym nas zbombardowałeś. Tak, proszę pana. Tak.
(Five is very good, Milo, he observed with enthusiasm, spying a ray of hope. That averages out to almost one combat mission every two months. And I'll bet your total doesn't even include the time you bombed us. Yes, sir. It does.)
W „Catch-22” Josepha Hellera postać wyraża optymizm co do misji bojowych żołnierza, podkreślając, że ukończenie pięciu misji jest pozytywnym rezultatem. Ten moment odzwierciedla absurdalność wojny i otaczający ją biurokratyczny sposób myślenia, ponieważ sugeruje poczucie osiągnięcia w kontekście częstej, niebezpiecznych prac.
Rozmowa przybiera ciemniejszy obrót, gdy żołnierz przyznaje, że jego liczba misji obejmuje przyjazny incydent z ogniem, podkreślając ironię i tragedię wojny. Ilustruje, w jaki sposób liczba i statystyki mogą czasem zmniejszyć rzeczywiste konsekwencje i moralne złożoności działań wojskowych.