Bo to była bardzo wyjątkowa miłość, zdała sobie sprawę, że kocha się osobie, która cię kochała; Ta miłość była jak pierwszy deszcz, tęskniony deszcz, który zmył ból i smutek świata, abyś zapomniał, że te rzeczy kiedykolwiek tam były.
(For that was a very special sort of love, she realised-love given back to one who loved you; that love was like the first rain, the longed-for rain, which washed away the pain and sadness of the world so that you forgot that those things had ever been there.)
W narracji bohater zastanawia się nad głębokim rodzajem miłości, rozpoznając jej transformacyjną moc. Ta miłość jest wzajemna, przewidziana w zamian za kogoś, kto ma do ciebie głębokie uczucia. Przywołuje poczucie odnowy, podobnie jak orzeźwiający nadejście deszczu, który odżywia ziemię i przynosi ulgę od cierpienia.
Ta metafora ilustruje, w jaki sposób taka miłość może wymazać przeszłe bóle i smutki, pozwalając jednostkom na chwilę zapomnieć o swoich zmaganiach. Esencja tej miłości oferuje wytchnienie, przypominające długo oczekiwany deszcz, który odmładza zarówno duszę, jak i ducha, prowadząc do nowej jasności i radości.