W książce Davida Mitchella „Ghostwriting” postać o imieniu John podkreśla uderzającą hipokryzję w sposobie, w jaki narody dyskutują o swoich arsenałach nuklearnych. Zwraca uwagę, że kraje określają swoje własne zdolności nuklearne mianem „suwernych środków odstraszania nuklearnego”, co ma konotację legitymizacji i samoobrony. Dla kontrastu, określają broń nuklearną posiadaną przez inne narody jako „broń masowego rażenia”, co sugeruje, że jest ona nielegalna i niebezpieczna. Odzwierciedla to stronniczość w stosunkach międzynarodowych i różne narracje na temat broni nuklearnej.

Obserwacja Johna podkreśla złożoność polityki globalnej, w której często manipuluje się terminologią, aby służyć interesom państwa. Rozróżnienie dokonane między własnym arsenałem narodu a arsenałem innych ujawnia leżące u podstaw napięcia i uzasadnienia potęgi militarnej. Rodzi pytania o etyczne implikacje broni nuklearnej oraz narracje wykorzystywane do kształtowania publicznego postrzegania i polityki w dziedzinie bezpieczeństwa międzynarodowego.