W „Ghostwriting” David Mitchell bada koncepcję modeli i ich wpływ na przyrodę. Sugeruje, że chociaż nasze konstrukty mają na celu wyjaśnianie i reprezentowanie zjawisk naturalnych, mogą przypadkowo zakłócić te same systemy, które próbują ująć. Ta dwoistość uwypukla napięcie między naszym rozumieniem procesów naturalnych a zakłóceniami, jakie mogą powodować nasze modele, sugerując, że teorie i ramy mogą nakładać ograniczenia na rzeczywistość, którą mają zamiar wyjaśnić.

Ponadto cytat Mitchella podkreśla szerszą refleksję nad relacją człowieka ze światem przyrody. Tworząc i przyjmując te modele, ryzykujemy wyobcowaniem organicznych mieszkańców ekosystemów. Dążenie do wiedzy, kierujące się ramami teoretycznymi, może prowadzić do odłączenia się od istoty natury, ilustrując paradoks, w którym próby zrozumienia mogą skutkować wyobcowaniem i zakłóceniem środowiska.