Ten, który jest niezadowolony z tego, co ma, i z tym, co zostało mu przyznane przez fortunę, jest tym, który nie zna sztuki życia, ale ten, który nosi to w szlachetnym duchu i uzasadnia użyć wszystkiego, co z tego pochodzi, zasługuje na uznanie go za dobrego człowieka.
(He who is discontented with what he has, and with what has been granted to him by fortune, is one who is ignorant of the art of living, but he who bears that in a noble spirit, and makes reasonable use of all that comes from it, deserves to be regarded as a good man.)
EPICTETUS podkreśla kluczową lekcję na temat zadowolenia i sztuki życia. Sugeruje, że ci, którzy wyrażają niezadowolenie z ich okoliczności, nie rozumieją, jak naprawdę angażować się w życie. Zamiast skupiać się na tym, czego nie mają, jednostki powinni kultywować sposób myślenia, który docenia ich obecną sytuację i dary fortuny. Ta perspektywa nie tylko pielęgnuje rozwój osobisty, ale także sprzyja bardziej satysfakcjonującym egzystencji.
Filozof podkreśla, że szlachetny duch jest niezbędny do wykorzystania ofiar życia. Używając mądrego i z wdzięczności, osoba jest przykładem dobroci i cnoty. Zatem Epictetus twierdzi, że zadowolenie i odpowiedzialne podejście do wyzwań życiowych definiują charakter naprawdę dobrego człowieka, podkreślając znaczenie perspektywy i intencji w kształtowaniu doświadczenia życiowego.
