Jego odpowiedź na nich {kobiet} jako istot seksualna była szalonym kultem i bałwochwalstwem. Byli cudowni, satysfakcjonujące, szalone przejawy cudownych, instrumentów przyjemności, zbyt potężnych, aby je mierzyć, zbyt chętne, by je przetrwać, i zbyt wykwintne, aby można je było zatrudnić przez bazę, niegodnego człowieka.
(His response to them {women} as sexual beings was one of frenzied worship and idolatry. They were lovely, satisfying, maddening manifestations of the miraculous, instruments of pleasure too powerful to be measured, too keen to be endured, and too exquisite to be intended for employment by base, unworthy man.)
W powieści Josepha Hellera „Catch-22” postawa bohatera do kobiet odzwierciedla głęboką cześć, która graniczy z obsesją. Uważa ich nie tylko jako jednostki, ale jako istoty eteryczne, ucieleśniając piękno i przyjemność w sposób, który wydaje się niemal nieziemski. Ta perspektywa podnosi je do statusu kultu, podkreślając złożoną wzajemne oddziaływanie między podziwem a pożądaniem.
Heller ilustruje walkę mężczyzn zmagających się z ich postrzeganiem kobiet, przedstawiając je zarówno jako potężne, jak i enigmatyczne. Urok kobiet przywołuje uczucia, które są zarówno zachwycone, jak i przytłaczające, co prowadzi do rozpoznania ich wewnętrznej wartości poza zwykłą fizyczną obecnością. Ten niuansowy przedstawienie podkreśla skomplikowaną dynamikę przyciągania i świętowanie kobiecości w świecie często wypełnionym instynktem podstawowym.