Nie uważam człowieka za biednego, jeśli mało, który pozostaje, jest dla niego wystarczający.
(I do not regard a man as poor, if the little which remains is enough for him.)
Ten cytat podkreśla stoickie przekonanie, że prawdziwe bogactwo nie jest mierzone przez rzeczy materialne, ale zdolność do znalezienia zadowolenia z tego, co mają. Sugeruje to, że dana osoba nie jest naprawdę biedna, jeśli posiada wystarczające zasoby, aby zaspokoić swoje potrzeby, wskazując perspektywę, która ceni wewnętrzny pokój i satysfakcję z materialnej liczebności. Odzwierciedla to centralną zasadę stoicyzmu: znaczenie cnoty i umiaru w dążeniu do spełniającego życia.
Ponadto cytat zachęca jednostki do ponownego oceny ich definicji ubóstwa i bogactwa. Koncentrując się raczej na wystarczalności, a nie nad nadmiarem, promuje sposób myślenia wdzięczności i uznania za to, co ma. Stoicy, tacy jak Marcus Aurelius, zwolennik życia zgodnego z rozumem i akceptacją, stwierdzając, że szczęście powstaje z wewnątrz, a nie z okoliczności zewnętrznych. Zatem zadowolenie i cnota stają się prawdziwymi miarami bogactwa osoby.