Nie mam czasu na czytanie popularnej fikcji. Jestem zbyt zajęty pracą. Sekretarze, pomyślał kwaśnie, czytał to śmieci w domu w łóżku w nocy. To ich stymuluje. Zamiast prawdziwej rzeczy. Których się boją. Ale oczywiście naprawdę pragną.
(I don't have time to read popular fiction. I'm too busy with work.' Secretaries, he thought acidly, read that junk, at home in bed at night. It stimulates them. Instead of the real thing. Which they're afraid of. But of course really crave.)
Bohater zastanawia się nad pracowitym życiem innych, którzy wybierają popularną fikcję w stosunku do znacznej literatury. Uważa tę preferencję jako znak powierzchowności, co sugeruje, że jednostki są zbyt zajęte codziennymi obowiązkami, aby zaangażować się w głębsze prace. Ta myśl jest zabarwiona pogardą wobec tych, o których ich zdaniem zadowoli się mniej intelektualnie stymulującym materiałem.
Uważa, że takie wybory ujawniają głębsze pragnienie znaczącego połączenia i zrozumienia, ale ludzie wybierają to, co jest wygodne i dostępne. Pojęcie wskazują na społeczną tendencję do unikania trudnych pomysłów, zamiast tego decydują się na rozproszenie, które nie zaspokajają ich prawdziwych pragnień wiedzy i oświecenia.