Rozejrzałem się. Ten dom zaledwie poprzedniej nocy był domem i służy jako szafka do przechowywania wspomnień, które ledwo pamiętałem, i kilka rzeczy, które wolę zapomnieć.
(I looked around. This house only the night before had been a home, and serves as a storage locker for memories that I could barely remember and a bunch of things I'd rather forget.)
W „Autobiografii grubej panny młodej” Laurie Notaro zastanawia się nad emocjonalną wagą swojego byłego domu. Wczoraj wieczorem wydawało się to miejsce wypełnione ciepłem i znajomością, ale teraz przekształciło się w zwykłe repozytorium starych wspomnień i zapomnianych przedmiotów. Ta zmiana wywołuje poczucie nostalgii i straty, gdy zmaga się z resztkami swojej przeszłości.
Obserwacja Notaro podkreśla złożoność wspomnień związanych z przestrzeniami fizycznymi. Dom, niegdyś żywy dom, symbolizuje teraz zarówno cenione doświadczenia, jak i bolesne wspomnienia, ilustrując, w jaki sposób upływ czasu może zmienić nasze połączenia z miejscami i emocjami, które noszą.