W „Autobiografii grubej panny młodej” Laurie Notaro zastanawia się nad emocjonalną wagą swojego byłego domu. Wczoraj wieczorem wydawało się to miejsce wypełnione ciepłem i znajomością, ale teraz przekształciło się w zwykłe repozytorium starych wspomnień i zapomnianych przedmiotów. Ta zmiana wywołuje poczucie nostalgii i straty, gdy zmaga się z resztkami swojej przeszłości.

Obserwacja Notaro podkreśla złożoność wspomnień związanych z przestrzeniami fizycznymi. Dom, niegdyś żywy dom, symbolizuje teraz zarówno cenione doświadczenia, jak i bolesne wspomnienia, ilustrując, w jaki sposób upływ czasu może zmienić nasze połączenia z miejscami i emocjami, które noszą.