Przepraszam, pomyślała. Ale nic nie powiedziała. Nie mogę uratować ciebie ani nikogo innego przed byciem mrocznym. Pomyślała o Franku. Zastanawiam się, czy on jeszcze nie żyje. Powiedział złe rzeczy; przemówił poza linią. Nie, pomyślała. Jakoś lubi Japs. Może identyfikuje się z nimi, ponieważ są brzydkie. Zawsze mówiła Frankowi, że jest brzydki. Duże pory. Duży nos. Jej własna skóra była drobno dzianina, niezwykle. Czy upadł beze mnie? Fink to zięba, forma ptaka. I mówią, że ptaki umierają.
(I'm sorry, she thought. But she said nothing. I can't save you or anybody else from being dark. She thought of Frank. I wonder if he's dead yet. Said the wrong things; spoke out of line. No, she thought. Somehow he likes Japs. Maybe he identifies with them because they're ugly. She had always told Frank that he was ugly. Large pores. Big nose. Her own skin was finely knit, unusually so. Did he fall dead without me? A fink is a finch, a form of bird. And they say birds die.)
Postać odzwierciedla jej niezdolność do ratowania innych, odczuwając ciężar ich ciemności. Pamięta Franka i kwestionuje jego los, uznając ich przeszłe konflikty i ostre słowa o jego wyglądzie. Ta introspekcja ujawnia jej sprzeczne emocje dotyczące piękna i tożsamości, sugerując głębsze powiązania poprzez wspólne walki i postrzeganie siebie.
Jej myśli sugerują również szerszy komentarz do ludzkiej kondycji, wskazując, jak ludzie często znajdują ukojenie w wspólnych doświadczeniach, nawet w bólu. Wzmianka o ptaku symbolizuje kruchość i stratę, wskazując na nieuchronność śmierci. Ten fragment oddaje esencję rozpaczy i złożoną naturę relacji wśród trudnych czasów.