Stałem na zewnątrz, próbując powstrzymać te zawieszenia palcami duchów ... Jestem duchem, który chce, czego każdy duch chce, a ciało-po długo poruszając się przez bezwonne zaułki przestrzeni, w których nie ma życia, tylko bezbarwne zapach śmierci ... nikt nie może oddychać i wąchać go przez różowe spotkania Gristle z kryształowym snotem, czasem i czarnym krwią krwią filtrów ciała.
(I was standing outside myself trying to stop those hangings with ghost fingers... I am a ghost wanting what every ghost wants-a body-after the Long Time moving through odorless alleys of space where no life is, only the colorless no smell of death...Nobody can breath and smell it through pink convolutions of gristle laced with crystal snot, time shit and black blood filters of flesh.)
W tym fragmencie „Naked Lunch” Williama S. Burrougha narrator wyraża poczucie oddziału i desperacji, porównując się do ducha, który próbuje interweniować w tragicznym wydarzeniu. Te obrazy upiornych palców sugerują tęsknotę za połączeniem i wpływami, jednocześnie podkreślając jego poczucie bezsilności w świecie przenikającym śmiercią i rozkładem. Nawiedzący charakter sceny przywołuje silną świadomość śmiertelności i walkę o istnienie.
Opis otoczenia ilustruje ponurą i surrealistyczną rzeczywistość, zdominowaną przez pozbawioną życia i groteskowe odczucia. Zastosowanie trzewnych detali, takich jak „kryształ” i „czarna krew”, daje silny niechęć do świata fizycznego i tęsknota za witalnością. Ogólnie rzecz biorąc, fragment zawiera tematy izolacji, pragnienie namacalnego egzystencji i nawiedzające wspomnienia z poprzedniego życia, powodując mrożenie dla czytelnika.