W „Przyjaciele, miłośnicy, czekolada” Isabel zastanawia się nad głębokimi moralnymi implikacjami pociągnięcia osób do odpowiedzialności za działania ich rządów. Sta zmagania się z przytłaczającą ciężarem odpowiedzialności, która przyszłaby, gdyby wszyscy zostali oskarżeni o przestępstwa popełnione przez osoby u władzy. Ta myśl prowadzi ją do rozważenia złożoności etyki w świecie, w którym decyzje polityczne mogą prowadzić do wielkiej szkody.
Wewnętrzna walka Isabel podkreśla dylemat odpowiedzialności osobistej i zbiorowej. Sugeruje to, że chociaż jednostki mogą nie zgodzić się z działaniami swoich rządów ani nie wspierać, pojęcie bycia winnym dla tych działań wydaje się nie do utrzymania. Odzwierciedla to głębsze kwestionowanie naszych ról jako obywateli i ciężar odpowiedzialności w złożonym krajobrazie politycznym.