Isabel miał silne opinie na temat koncepcji moralnej bliskości i wynikających z niej obowiązków. Uważała, że ​​jednostki nie mają kontroli nad okolicznościami, które skontaktują się z innymi potrzebującymi. Niezależnie od osobistych preferencji lub uczuć, ludzie często znajdują się w sytuacjach, w których napotykają cierpienie lub trudności innych.

Dla Isabel odpowiedź na te spotkania jest prosta: jeśli ktoś ma zdolność do udzielenia pomocy, jest do tego etycznie zobowiązany. Ta perspektywa podkreśla znaczenie uznania roli w wzajemnych powiązania ludzkich doświadczeń i sugeruje, że pomoc innym jest podstawową odpowiedzialnością nieodłączną od naszego wspólnego istnienia.