Wrażeni mężczyźni w eskadrze, jak Dobbs i kapitan Flume byli tak głęboko zakłócani przez wrzasające koszmary głodnego Joe, że zaczęli mieć własne koszmary, a przeszywające przekleństwa, które co noc rzucały w powietrze z oddzielnych miejsc w eskadrze.
(Impressionable men in the squadron like Dobbs and Captain Flume were so deeply disturbed by Hungry Joe's shrieking nightmares that they woudl begin to have shrieking nightmares of their own, and the piercing obscenities they flung into the air every night from their separate places in the squadron rang against each other in the darkness romantically like the mating calls of songbirds with filthy minds.)
W historii postacie takie jak Dobbs i kapitan Flume coraz bardziej dotkną intensywne i niepokojące koszmary głodnego Joe. Dzielą się w horrorze, gdy ich własne marzenia przekształcają się w podobne koszmarne doświadczenia, pokazując moc zbiorowej traumy w eskadrze.
Wspólne zawirowania psychologiczne objawia się w formie głośnych i obscenicznych wybuchów w nocy. Te zewnętrzne, choć pełne rozpaczy, przybierają poetycką jakość, gdy rezonują w ciemności, przypominając Birdsong, choć skażone groteskowym akcentem. Porównanie podkreśla dziwne skrzyżowanie piękna i horroru w ich doświadczeniach.