W nerwowym społeczeństwie, w którym wizerunek człowieka jest często ważniejszy niż jego rzeczywistość, jedynymi ludźmi, którzy mogą sobie pozwolić na reklamowanie swoich menu narkotykowego, są osoby, które nie można stracić.
(In a nervous society where a man's image is frequently more important than his reality, the only people who can afford to advertise their drug menus are those with nothing to lose.)
W społeczeństwie zajętym pozorami jednostki często priorytetowo traktują, w jaki sposób są postrzegane przez swoje prawdziwe ja. Ta obsesja na punkcie obrazu może prowadzić do powierzchownego środowiska, w którym podważa się autentyczność. W takim krajobrazie ci, którzy mają niewiele do ochrony lub zyskania, są jedynymi odważnymi, aby otwarcie pokazać swoje przestępstwa lub niekonwencjonalne wybory, w tym ich wady.
Obserwacja Huntera S. Thompsona podkreśla ironię wrażliwości i autentyczności. Osoby najbardziej przegrane są zazwyczaj ostrożni w sprawie ujawnienia swoich wad, podczas gdy ci, którzy są wyzwoleni z konsekwencji swoich działań, ryzykują otwarcie przedstawienia się, niezależnie od wyroku społecznego. Stwarza to paradoksalną dynamikę, w której uczciwość może pojawiać się tylko wśród tych, którzy są już zmarginalizowani.