W innych wiekach istoty ludzkie chcieli być uratowane, ulepszone, uwolnione lub wykształcone. Ale w naszym stuleciu chcą się bawić. Wielki strach nie dotyczy choroby ani śmierci, ale nudy. Poczucie czasu na naszych rękach, poczucie nic do roboty. Poczucie, że nie jesteśmy rozbawieni.
(In other centuries, human beings wanted to be saved, or improved, or freed, or educated. But in our century, they want to be entertained. The great fear is not of disease or death, but of boredom. A sense of time on our hands, a sense of nothing to do. A sense that we are not amused.)
W przeszłości aspiracje ludzkości koncentrowały się na znaczących celach, takich jak zbawienie, edukacja i wyzwolenie. Ludzie szukali postępów, które poprawiłyby ich życie lub zabezpieczyłyby ich dobre samopoczucie. Wyzwania tych epok spotkały się z chęcią poprawy lub wydajności, odzwierciedlając głęboką tęsknotę za znaczeniem i celem w życiu.
Jednak we współczesnym społeczeństwie główna troska zmieniła się w kierunku potrzeby rozrywki i zaangażowania. Coraz częściej nuda pojawiła się jako główny strach, przyćmiąc tradycyjne zagrożenia, takie jak choroba lub śmierć. Osoby zmagają się teraz z pustką posiadania zbyt dużo czasu niezajętego czasu, podkreślając zmianę kulturową, w której dążenie do rozrywki stało się krytycznym aspektem istnienia.