W naszych najciemniejszych godzinach możemy znaleźć komfort w odwiecznym hasłach z ruchu oporu, oświadczając, że nie będziemy się poruszyć. Ale musimy zakończyć to zdanie. Przeniósł się z miejsca, w którym? Czy zakotwiczamy najlepiej w to, w co wierzyliśmy, w całej naszej historii, czy tylko w gniewnym nowym trybie samozachowawczości? Amerykańskie moralne wysokie podłoże nie może być odosobnionym szczytem góry, od którego nie chcemy nauczyć się czegokolwiek, aby chronić się przed potwornymi stratami.
(In our darkest hours we may find comfort in the age-old slogan from the resistance movement, declaring that we shall not be moved. But we need to finish that sentence. Moved from where? Are we anchoring to the best of what we've believed in, throughout our history, or merely to an angry new mode of self-preservation? The American moral high ground can't possibly be an isolated mountaintop from which we refuse to learn anything at all to protect ourselves from monstrous losses.)
W trudnych czasach ludzie często przylegają do odpornej mantry ruchów oporu z przeszłości, potwierdzając ich determinację, aby pozostać niezłomnym. Konieczne jest jednak zbadanie podstawy tej determinacji. Trzeba zastanowić się, czy to zobowiązanie jest zakorzenione w pozytywnych ideałach naszej historii, czy po prostu reakcyjna postawa napędzana strachem i gniewem. Prawdziwa siła nie polega na sztywnym przestrzeganiu wiary, ale zdolności do dostosowywania się i rozwoju wyciągniętych wniosków.
Pojęcie amerykańskiej wyższości moralnej nie jest usprawiedliwieniem odizolowania się od realiów zmian i zrozumienia. Jeśli pozostaniemy nieustępliwe w obliczu przeciwności losu, ryzykujemy utratę z oczu zasad etycznych, które kiedyś nas poprowadziły. Zamiast pozwolić strachowi na dyktowanie naszych instynktów przetrwania, powinniśmy zaangażować się w złożoność naszych doświadczeń, aby pojawić się bardziej oświecone i zjednoczone.