Wielokrotnie wykazano, że kultura może przetrwać dezinformację i fałszywą opinię. Nie wykazano jeszcze, czy kultura może przetrwać, jeśli zajmie miarę świata w ciągu dwudziestu dwóch minut. Lub jeśli wartość jego wiadomości zależy od liczby śmiechu, które zapewnia.
(It has been demonstrated many times that a culture can survive misinformation and false opinion. It has not yet been demonstrated whether a culture can survive if it takes the measure of the world in twenty-two minutes. Or if the value of its news is determined by the number of laughs it provides.)
Neil Postman w swojej książce „Absing Schelfouse Househing” bada wpływ środków masowego przekazu na dyskurs publiczny. Sugeruje, że chociaż kultury wykazały odporność przeciwko dezinformacji i fałszywym opinii, prawdziwe wyzwanie polega na szybkości i powierzchowności współczesnej konsumpcji informacji. Cytat oznacza, że zdolność kultury do szybkiego mierzenia świata, w ciągu zaledwie dwudziestu dwóch minut, stanowi zagrożenie dla jego głębokości zrozumienia.
Postman kwestionuje również wartość nowości, która priorytetowo traktuje rozrywkę nad substancją. Krytykuje społeczeństwo, które ocenia wartość informacji według wartości rozrywkowej, co wskazuje na potencjalne zagrożenie dla krytycznego myślenia i świadomej dyskusji. Ta perspektywa podkreśla potrzebę głębszego zaangażowania w informacje, a nie tylko poszukiwanie rozrywki, aby zapewnić przetrwanie znaczącego dyskursu kulturowego.