Wiarygodność kasjera jest ostatecznym testem prawdy propozycji. {102}
(The credibility of the teller is the ultimate test of the truth of a proposition. {102})
W „zabawie się na śmierć” Neil Postman twierdzi, że wiarygodność osoby dostarczającej informacje odgrywa kluczową rolę w określaniu prawdy stwierdzenia. Sugeruje, że autorytet i wiarygodność mówcy są niezbędne, aby publiczność mogła zaakceptować propozycję jako prawdziwą. W krajobrazie medialnym zdominowanym przez rozrywkę tę wiarygodność można często podważać, co prowadzi do zamieszania w sprawie tego, co jest faktyczne.
Postman podkreśla, że erozja poważnego dyskursu powoduje, że społeczeństwo jest bardziej skłonne do przyjmowania roszczeń opartych na osobowości kasjera niż dowodów empirycznych. W związku z tym jednostki mogą priorytetowo traktować rozrywkowe narracje nad obiektywnymi prawdami, które mogą zniekształcić postrzeganie i zrozumienie publiczne. Jakość informacji staje się drugorzędna do uroku jej prezentacji, wpływając na dyskurs w głęboki sposób.