Narrator w tym fragmencie ujawnia głębokie połączenie z jego zmysłami, twierdząc, że wszystko, co postrzega, wydaje mu się całkowicie realne. Pomimo jakichkolwiek sytuacji, które mogą prowadzić do poczucia nierzeczywistości, podkreśla, że ​​jego doświadczenia są autentyczne i żywe. To potwierdzenie mówi o głębokiej wrażliwości, ponieważ przyznaje, że jest całkowicie na łasce swoich doświadczeń sensorycznych.

Ponadto zastanawia się nad własną ludzkością, sugerując, że przyznanie się do momentów zamieszania lub dezorientacji może wywołać współczucie. Jednak ostatecznie odrzuca to pojęcie, wyrażając wyraźną uczciwość na temat jego niezachwianej wiary w rzeczywistość jego postrzegania, nawet gdy dotknięto ekstremalne okoliczności, w tym używanie substancji. Podkreśla to zarówno jego izolację, jak i intensywność jego sensorycznego zaangażowania w świat.