Cytat z „Palace of Desire” Naguib Mahfouza odzwierciedla nieuchwytną naturę całkowitej błogości, sugerując, że jest to ulotne doświadczenie z przeszłości, którego nigdy nie możemy w pełni odzyskać. Porównanie z miękkim światłem przechodzącym przez wizjewkę symbolizuje to, jak moglibyśmy dostrzec szczęście, ale te momenty pozostają odległe i niematerialne, co prowadzi do poczucia utraty, ilekroć konfrontujemy samotność.

Ponadto autor podkreśla ideę, że samotność przynosi ze sobą głęboką tęsknotę za czymś utraconym. Gdy spędzamy czas sami, możemy być bardzo świadomi tej nieobecności, która służy jako przypomnienie radości, których doświadczyliśmy, ale nie możemy odwiedzić. Ogólnie rzecz biorąc, fragment maluje melancholijny obraz pamięci i tęsknoty, wywołując słodko -gorzką naturę ludzkich doświadczeń.