Życie jest krótkie, pomyślał. Sztuka lub coś nie życia, jest długie, rozciągając się niekończące się, jak betonowy robak. Płaski, biały, bez groźby dowolnym przejściem lub na nim. Tutaj stoję. Ale już nie. Biorąc małe pudełko, włożył biżuterię Edfrank do kieszeni płaszcza.
(Life is short, he thought. Art, or something not life, is long, stretching out endless, like concrete worm. Flat, white, unsmoothed by any passage over or across it. Here I stand. But no longer. Taking the small box, he put the Edfrank jewellery piece away in his coat pocket.)
W tym fragmencie postać odzwierciedla zwięzłość życia w porównaniu z trwałą naturą sztuki, którą porównuje do długiego, płaskiego i nieograniczonego kawałka betonu. Ta kontemplacja ujawnia poczucie egzystencjalnej świadomości, ponieważ zdaje sobie sprawę, że chociaż życie jest ulotne, sztuka ma zdolność rozciągania się na czas nieokreślony, uchwycając chwile wykraczające poza ich czasowe istnienie.
Gdy dochodzi do tej realizacji, bierze kawałek biżuterii i umieszcza ją w kieszeni płaszcza, symbolizując połączenie z materialnymi i artystycznymi aspektami życia. Akt odkładania biżuterii może sugerować chęć trzymania się czegoś znaczącego, nawet w obliczu przemijania życia i surowej rzeczywistości przedstawionej w jego świecie.
