W tym fragmencie postać odzwierciedla zwięzłość życia w porównaniu z trwałą naturą sztuki, którą porównuje do długiego, płaskiego i nieograniczonego kawałka betonu. Ta kontemplacja ujawnia poczucie egzystencjalnej świadomości, ponieważ zdaje sobie sprawę, że chociaż życie jest ulotne, sztuka ma zdolność rozciągania się na czas nieokreślony, uchwycając chwile wykraczające poza ich czasowe istnienie.

Gdy dochodzi do tej realizacji, bierze kawałek biżuterii i umieszcza ją w kieszeni płaszcza, symbolizując połączenie z materialnymi i artystycznymi aspektami życia. Akt odkładania biżuterii może sugerować chęć trzymania się czegoś znaczącego, nawet w obliczu przemijania życia i surowej rzeczywistości przedstawionej w jego świecie.